Een poos geleden belde er een meneer uit Bladel of de Visaclub iemand wist die de Visa van zijn dochter wilde hebben, om hem op te knappen en er weer mee te gaan rijden. Naar de sloop was zonde, vond deze meneer, en gelijk had hij. Zo zou iedereen moeten denken! Dus ben ik eens hier en daar rond gaan vragen bij deze en gene. En als je maar lang genoeg vraagt, kom je vanzelf iemand tegen die zo'n beestje wil adopteren. En jawel hoor: ik kreeg weer gelijk. Dit keer zijn Okke en Monieke het "slachtoffer". Zij wilden er nog wel een Visaatje bij hebben. Na wat heen en weer gepraat tijdens de Kastelenrit (waar een Visarit al niet goed voor is, en wat gebel zijn we het Visaatje op een woensdag wezen halen in Bladel. Okke had een grote Patrol met autoambulance geregeld in Alphen aan den Rijn, en kwam ermee richting De Meern, waar we elkaar weer ontmoetten. Zelf ben ik er met de Visa en de honden achteraan gereden, want een Patrol mag dan groot zijn, in deze pasten maar twee mensen. Aangezien Monieke natuurlijk ook mee wilde (het wordt tenslotte háár Visa) gingen we dus met twee auto's. Na een uurtje rijden kwamen we in Bladel aan. We zagen het visaatje gelijk staan, het zag er echt nog goed uit. Wel wat roest, maar wat wil je als je als auto al 15 jaar bent, dan mag dat ook wel. We zijn er met de eigenaar naar toe gelopen, Okke heeft hem gestart. Na een jaar stilgestaan te hebben, liep ze weer betrekkelijk snel. Ach ja, een tweecilinder loopt altijd en laat je nooit in de steek! Het Visaatje op de ambulance gereden: echt werk voor Okke. Monieke en ik toekijken, verschil moet er wezen, om eerlijk te zijn zou ik het helemaal niet gedurfd hebben om hem erop te rijden, eerlijk is eerlijk. Monieke volgens mij ook niet, dus bleven de eigenaar en Okke alleen nog over. Het werd Okke dus, en het is hem goed gelukt moet ik zeggen, daarna nog een poosje met de banden staan klooien waarmee je Visa vast moest zetten. Die dingen willen nooit zoals wij denken dat ze moeten, maar alles is toch uiteindelijk goed gelukt. Tussen alle activiteiten door is er ook gefilmd en veel foto's gemaakt natuurlijk. Je moet het toch tenslotte vastleggen voor het nageslacht (grapje). Toen alles goed vastgesjord was, hebben we afscheid van de eigenaar genomen en hem nogmaals bedankt. Toen zijn we weer aan de terugweg begonnen, dat ging allemaal prima. In Utrecht nog even gestopt om bij mij thuis wat losse onderdeeltjes op te halen, want er mist altijd wel wat, en je hebt dan een hoop kans dat daar wel wat van onder mijn afdakje ligt, dus is het visaatje alweer aardig compleet. Ik kan je wel zeggen dat ze nog even zoet zijn voor alles weer perfect is, maar een mens moet toch wat te doen hebben!
Dit is dit jaar het derde visaatje dat nu een nieuw huis heeft gevonden, ik noem ze dan ook heel erg trots "mijn petekindertjes". En hoop dat er nog velen mogen komen, dat is nou iets wat je echt alleen als club voor elkaar kunt krijgen, dit red je nooit alleen!!

		foto's © Okke Groot

Wij wensen Okke en Monieke heel veel prezier en rijgenot met hun nieuwe aanwinst en hopen ze heel vaak bij onze clubactiviteiten tegen te komen. En als je lang genoeg wacht: hij in een rode viercilinder en zij in een blauwe
tweecilinder. Ik ben benieuwd!

Angela Bruurmijn

De verdere levensloop van Polleke tot op heden is te zien op visavision.info/bluevisa.htm.