Verslag 1ste Victoria Visa

Verslag van de 1e Victoria Visa-Meeting, 2001

Na een spannende tijd met het hele MKZ gebeuren (zal de meeting wel of niet doorgaan?), is toch drie weken voor de meetingdatum Nederland weer vrij gegeven voor allerlei buitengebeurtenissen. Dus was het hals over kop mensen benaderen of ze misschien schenkingen voor onze club op de meeting hadden. We hebben hele leuke reacties gekregen, wat ook goed te merken was in de tas die iedereen kreeg bij de inschrijving. Voor de grote meetings van andere clubs deden we niets onder qua schenkingen. Maar de opkomst was heel klein, het was het vaste groepje wat eigenlijk ook altijd de Visaritten rijdt. Dat vind ik eigenlijk wel jammer: ik had gehoopt op deze manier ook leden te leren kennen die we nog niet ontmoet hebben. Jammer is dat! Aan het weer kon het niet liggen, het was prachtig warm zonnig weer, beter konden we het niet treffen na de hele week koud en waaien met wat regen. Nee, de weergoden waren ons zeer goed gezind.

Donderdagochtend na eerst op de ANWB te hebben moeten wachten (de lampen van de caravan wilden niet branden... En ik nog tegen de ANWB-man, Harry genaamd zeggen: "het ligt niet aan het Visaatje, hoor. Het is nu eens de caravan". Hij lachen. Ja, ze kennen me al met dat rode gevaar! Maar wat blijkt: de caravan mankeert niets, het ligt aan een toevoer draadje van de Visa. Hij natuurlijk dikke pret, zo van: "het ligt niet aan de Visa, hè?"). Maar na even frummelen, die lui hebben echt overal verstand van, knipperden de lampen weer naar behoren en kon ik met heel de handel naar Meerkerk toe. Om 12 uur stond ik daar op het veld, en waaien dat het er deed, de caravan met z'n zijkant op de wind gezet en alles gaan uitpakken: twee tenten, een stel extra stoelen, en weet ik wat nog meer wat een mens allemaal meesleept. Om vier uur kwam Steef, een kennis van me, om te helpen om de tenten op te zetten, want ik wilde alles voor morgen klaar hebben als de eerste mensen aankwamen. Dus wij aan het werk. Na een uurtje stond alles zoals ik het graag wilde, de voortent voor al het hout voor de vuurkorf, netjes door Steef in kleine stukken gezaagd, klaar voor gebruik. Bij de campingbaas een grote tafel geleend voor de inschrijving, je weet nooit hoeveel er komen. Een klein rond tafeltje met wat stoeltjes eromheen waar je gezellig kunt gaan zitten, je weet nooit wat voor weer het wordt, de Citroën-parasol met allemaal ballonnen er boven hadden we ook maar binnen gezet. Buiten aan twee nieuwe vlaggenstokken wapperden de Visa-vlag en de rode Citoën-vlag. Dus je kon ons al van verre zien. De volgende dag nog wat boodschappen gedaan en de puzzelroute nog eens goed nagekeken of er niets veranderd was, maar alles was okee. Nu werd het toch steeds spannender: wie zullen er wel en wie niet komen? Johan en Patrick waren het eerst. De caravan neergezet, gegeten, en toen kwamen Roos en Arthur met de kids en twee Visa's. Zij waren hard bezig om de tent op te zetten toen mijn zus met aanhang ook even kwam kijken wat zo'n Visa meeting inhoudt. Ontzettenend veel lol gehad, iedereen weet nu wat ik vroeger uitspookte om onder de afwas uit te komen. Ja, dat hebben jullie gemist, en ik vertel het lekker niet! Misschien kom je er ooit nog wel eens achter als je ook op de meeting bent, en er moet afgewassen worden (ha, nu ben je nieuwsgierig, hè?). Xavier kwam in de loop van de avond ook nog poolshoogte nemen en wat spulletjes brengen die er bij mij niet meer bij pasten. Oh ja, 's middags had ik ook al de tassen nog zitten vullen met de hebbedingetjes die we van allerlei bedrijven hadden gehad, en ook het hele mooie boek van 50 jaar Citroën van Citroën Nederland, en de puzzeltochtpapieren voor morgen. Benieuwd hoe dat allemaal zal gaan. Na 11 uur mag er geen auto meer van het terrein of op vanwege de overlast. Is er iemand (namen noemen we niet) die toch naar huis wil, dus heeft iedereen achter de Visa aan lopen duwen: voordelig en heel geruisloos maar wel met een hoop gegiechel en groot licht aan. Toen het duwclubje terug kwam, liepen ze toch verdacht te hijgen. Het was ook wel een heel stukje duwen hoor. Zo, dat was ook weer opgelost. En nu gaan slapen.

Zaterdag, lekker lui in mijn Visaatje liggen genieten van het uitzicht. Je word niet elke dag wakker met z'n mooi uitzicht: vier Visa's op een rijtje. Je hoort zo heel zachtjes iedereen langzaam maar zeker wakker worden zo midden in de polder. Het was het mooiste weer van de wereld, het was opgehouden met waaien zoals het weerbericht het beloofd had en de zon scheen volop, het was ook zo bloedheet in de auto. Ja, ik slaap sinds dit jaar in de Visa, en ik moet zeggen: het bevalt me prima. Waarom zou het wel in een Eend kunnen en niet in een Visa? Op ons gemak ontbeten en om 11uur kwam de bakker de taart brengen die ik besteld had. Hij was nog mooier dan ik gehoopt had, de Visa van ons clubkaartje stond erop met erbij geschreven "De eerste Visa Meeting". Nou, met zulk warm weer en geen koeling moet zo'n taart snel op, en ik kan je vertellen: dat lukt prima. We waren inmiddels met zeker 20 man, koffie en taart is een goede combinatie: het was zó op. 's Middags zijn Xavier en ik de puzzelrit samen gaan rijden om die te kunnen filmen, want sinds kort wordt alles op video gezet. Met de jaarvergadering mogen jullie alles komen bewonderen, en als het goed is, komt er ook het een en het ander op onze Visa site te zien. 's Avonds gezellig wat vlees geroosterd en ondertussen was mijn jeugdidool Paul Maaskant gearriveerd. Hij vond het heel leuk om het een en het ander over zijn bevindingen en ervaringen van zijn rallytijd te vertellen. Hij heeft namelijk fantastische prestaties met zijn Visa Trophée behaald, samen met zijn bijrijder. Het was reuze interessant. Na een uurtje is hij weer vertrokken. Ook dit staat allemaal op band. Een helder idee van Xavier.

We waren van plan om een loterij te houden, maar bij gebrek aan voldoende lootjeskopers hebben we besloten om een verkoping per opbod te gaan houden. Ja, dat was vreemd! Eerst was er niet zoveel animo voor, maar toen Xavier eenmaal zijn talenten als verkoper liet blijken, werd toch iedereen erg enthousiast. Van een kaarsenstandaard tot Pooh-beer, er was niets meer veilig. Met veel gelach is er zo het een en ander naar een nieuwe eigenaar gegaan.Toen de verkoping achter de rug was, hebben we nog gezellig de videobanden van de afgelopen tijd zitten bekijken tot in de kleine uurtjes, en toen moe maar voldaan naar onze bedjes, nagenietend van de mooie dag.